Vandaag ging ik wandelen in het bos waar ik altijd met papa rende vroeger. Ik stap uit mijn auto en ik zie het uitgestrekte land. Er staat dat soort tarwe dat op fluweel lijkt. Opa vertelde mij altijd hoe dat heette. Elke keer vroeg hij dan “Ylka, weet je nog hoe dat heet?” en dan zei ik: “Nae, ma geer waal he”. Hij zei me dan de naam van dat fluweelachtige iets waarvan ik nu weer niet weet hoe het heet. Nu is opa er niet om me dat te vertellen. Opa is er niet meer om mij eindeloze verhalen te vertellen over de natuur. Ik denk dat dit de eerste keer is dat ik opa echt mis en ik voel me er bijna schuldig over.
Ik loop door en de zon schijnt. Ik voel zelfs al wat warmte van het felle licht op mijn lichaam.
Ik wilde hier gewoon even wandelen omdat het bos zo mooi is. Opeens word ik overspoeld door gevoelens.
In dit bos, op dit paadje ging ik voor het eerst rennen met papa. Papa, die marathons rende ging met mij opbouwen vanaf nul. Eerst 3 x 3 minuten, 3 x 5 minuten, 2 x 10 minuten, 2 x 15 minuten, tot uiteindelijk een halfuur. Ik weet het nog heel goed dat we in dit bos samen voor de eerste keer een halfuur rende.
Hij verbaasde zich nog over mijn eindsprint naar de auto toe. Niet lang na deze ‘overwinning’ werd papa ziek. Rennen ging niet meer.
Ook ik werd rond die tijd voor het eerst ‘ziek’. Ik weet nog dat we afspraken om naar dit bos te blijven gaan. Gewoon wandelen, want rennen ging niet meer. Het waren van die fijne zomerse dagen die we afsloten met een barbecue achterom. Na de barbecue was vaak mijn energie niet op en ging ik met papa en ons hondje nog wandelen. In dit bos. Precies met deze geuren, deze kleuren, deze zon en dit gevoel. Alleen loop ik er nu alleen. Zonder papa. Want papa kan niet meer wandelen nu. Papa is er nog wel, maar ook niet meer. Althans, niet meer zoals papa papa was.
Want hoe zieker papa werd, hoe korter ook de wandelingen in dit bos. Misschien maakten we er maar een paar maar toch is dit voor mij een bijzondere plek. De plek waar ik met papa kon verbinden. Waar we samen een fijn gevoel hadden, waar we eindeloze diepe gesprekken hadden.
Nu loop ik er alleen. Ik voel me ontzettend leeg. Eenzaam. Ergens wil ik weg van deze plek. Iets in me houdt me daar. Iets in me heeft me vandaag op het idee gebracht om hier naartoe te gaan. Misschien was het dit gevoel, de tranen die nu over mijn wangen lopen, de reden.
Misschien is afscheid nemen en loslaten een beetje zoals dit bos voor mij. Het blijft bestaan, het voelt alleen een beetje anders.